Ο Κώστας Ν. Καζαμιάκης Ιστορικός Αρχτιτέκτονας Ιστορικός Τέχνης με αφορμή το έργο της “Ο Ηλιος & το Ηλιοτρόπιο” σχολιάζει:
«Η τέχνη πολλές φορές σε μεταφέρει σε κόσμους φωτεινούς, χαρούμενους, φιλόξενους, παράδοξους… Ήμουν απέναντι σε μια εικόνα της Κρήτης, ένα έργο ζωγραφικής πάμφωτο…Έκανα ένα σκιτσάκι του έργου και σημείωσα: Τρεις Ήλιοι κοιτούν την Κνωσό και το Γιούχτα: Ο κρητικός Ήλιος, ο κρητικός Τάλως- Ήλιος, ο Ήλιος-Ηλίανθος, και να ο Στρούμπουλας, το Μπουρούνι της Ρογδιάς, η Ντία,..Νοσταλγώ την Κρήτη. Μήπως αυτή η λαχτάρα μεταμόρφωσε και αυτό το έργο, στο οπτικό μου πεδίο, σαν μια εικόνα της οριστικά χαμένης Κρήτης των παιδικών μου χρόνων, των ονείρων και της φαντασίας μου; Μα τι θωρούσα σ` αυτόν τον πίνακα με τόση αγάπη; Έβλεπα τον αγέρωχο χάλκινο φύλακα της Κρήτης, τον Τάλω, να στέκεται δίπλα στον Ήλιο και να παίρνει δύναμη απ` αυτόν. Πατούσε στο Μπουρούνι της Ρογδιάς και στον κωνικό Στρούμπουλα ενώ το κεφάλι του χωνόταν στον ήλιο. Ένας ηλίανθος φύτρωνε στη Ντία. Ήταν πανύψηλος και συναγωνιζόταν με τον Τάλω ποιος θα νικήσει τον Ήλιο ποιος θα πάρει απ` αυτόν, τον πρώτο θεό της Κρήτης, περισσότερη δύναμη.Ανάμεσα στην Ντία και στην απέναντι παραλία κολυμπούσα στα βαθιά μπλε των ξέγνοιαστων παιδικών χρόνων μου, στα Λινοπεράματα. Ο Ήλιος, ο Τάλως και ο Ηλίανθος κοίταζαν όλη την Κρήτη αλλά αν πρόσεχες πολύ, έβλεπες ότι η ματιά τους κατευθυνόταν στην Κνωσό του Μίνωα και στο Γιούχτα, το ιερό βουνό του Δία».
Επίσης ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κωστής Παπαγεωργίου αναφέρει σε σημείωμά του:
«Η Ολυμπία Μπέη μέσα από μια φιλοσοφημένη γνώση δημιουργεί ποίηση με χρώματα, εκφράζοντας με ευαισθησία το συναίσθημα του περιβάλλοντος κόσμου. Χρησιμοποιεί τον χρωστήρα της ανθρωποκεντρικά σε μια λειτουργία απεικόνισης ενός κοσμικού οράματος, προσπαθώντας να εκφράσει το θεμελιώδες συστατικό της φύσης που κυριαρχεί σε κάθε μόριο ύλης…»
Και συνεχίζει: «…Με δυναμικό τρόπο τολμά να αποτυπώσει στα έργα της ιδέες και απόψεις…μετατρέποντας την ενδόμυχη σκέψη σε ένα καθρέπτη αυτογνωσίας… Με το προσωπικό της ύφος η Ολυμπία υπενθυμίζει ότι χωρίς όραμα δεν υπάρχει αύριο όπως δεν μπορεί να υπάρχει ζωγραφική χωρίς χρώματα. Οι ημίγυμνες γυναικείες μορφές της αναδύονται στοχαστικές σαν αποκαλυπτόμενες αλήθειες σε ένα καμβά εξομολογητικής ειλικρίνειας προβάλλοντας περισσότερο την έμπνευση παρά το οπτικό αποτέλεσμα…»
Ακόμη με ιδιαίτερα επαινετικά σχόλια για τη ζωγράφο εκφράστηκε και ο κριτικός Λόγου και Τέχνης Παναγιώτης Χ. Καράμπελας σε κριτικό σημείωμα που δημοσιεύθηκε στον Τοπικό Τύπο με αφορμή την ατομική έκθεση της ζωγράφου «Μορφή στα Όνειρα» στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου τον Δεκέμβριο του 2013. Αναφέρει: «…Το πολύμορφο θεματολόγιό της, με την έντονη εμμονή της στο γυμνό σώμα, δίνει μια άλλη διάσταση στο εικαστικό πορτραίτο. Αναμφίβολα και οι συνθέσεις της στα θέματα νεκρής φύσης παρουσιάζουν εικαστικές ιδιαιτερότητες έτσι που να προσεγγίζουν τον ποιητικό εξπρεσιονισμό…»
Και συνεχίζει: «Η ζωγραφική αυτή θεματολογία, της Ολυμπίας Μπέη, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως αφετηριακή πορεία καλλιτεχνικής έντασης. Με τον τρόπο αυτό η ζωγράφος καταγράφει τα σημαίνοντα γι’ αυτή δρώμενα, διαθλώμενα μέσα από τα πρίσματα της καλλιτεχνικής της ιδιοσυγκρασίας…Η ειλικρινής παρουσίαση των αισθήσεων, ελέγχεται από τη σωστή πειθαρχία στους χρωματικούς τόνους. Με τον τρόπο αυτό η ζωγραφική της Ολυμπίας Μπέη, δεν κινητοποιεί μόνο τα συναισθήματα, αλλά δημιουργεί στο φιλότεχνο θεατή και δραστική πνευματική διεργασία…»